Zaczęło się niewinnie. „Trochę wolno czyta” – usłyszałam od wychowawczyni.
„Nie szkodzi” – pomyślałam. „Każde dziecko ma swój rytm”.

Ale potem przyszły kolejne zebrania.
Kolejne sugestie, żeby więcej ćwiczyć w domu.
A moje dziecko coraz bardziej się zamykało.
Coraz mniej chciało sięgać po książki.
Aż w końcu – wybuchy złości, płacz, unikanie.

„Nie jestem głupia!” – krzyknęła ostatnio.
„Nie będę czytać, i tak nic z tego nie rozumiem!”

A ja?
Siedziałam wieczorem w kuchni i czułam się najgorszą matką świata.
Bo chciałam dobrze.
Bo próbowałam.
Bo przecież miałyśmy tylko przeczytać jedno zdanie…